Կար-չկար մի աղջիկ կար։ Այդ աղջիկը ոչ ինչ չէր պահպանում օրինակ՝ ծառերի տերևները պոկում էր։ Երբ գնում էր վրան խփելու հաց ուտելու իր հետևից չէր հավքում։ Այդ աղջիկը մեծանում էր, բայց այդպես էլ բնությունը փչացնում էր։ Աղջիկը անգութ տեսքով վարվում էր բնության հետ։ Այդ աղջիկը նման էր ուրիշ մարդկանց։ Մարդիկ նույն պես փչացնում էին բնությունը։ Ծառերը կտնում էին իրենց էին տակացնում։ Բայց ծառերը չէին տնկում չէին ջրում։ Մարդիկ մտածում էին մենակ նրանց մասին։ Ծառերը տխրում էին, որ նրանց մասին չէին մտածում։ Բայց հայտնվեց մի տղա, որի անունը Դավիթ էր։ Դավիթը աշխատում էր խնայել շատ բույսեր և բնությունը չփչաչնել։ Դավիթը ամեն առավոտ տնկում էր երեք ծառ և հինգ ծաղիկ։ Դավիթը հավատում էր աստծուն, որ բնությունը չի ոչնչանա։ Դավիթը որոշում կատարեց, որ այդ աղջիկան կգտնի և կասի, որ այլևս բնություն չփչացնի։ Երբ Դավիթը գտավ աղջկան և ասեց, որ այլևս բնությունը չփչացնի աղջիկն էլ որոշեց, որ բնությունը պիտի պահպանի։ Եվ այդ աղջկան անվանին Անահիտ։ Մարդիկ շարնակում էին կոտորել բնությունը, իսկ Դավիթը և Անահիտը ընտհակառակը։ Դավիթն ու Անահիտը ուզում էին վերջ տալ այդ ամենը։ Դավիթը ու Անահիտը մարդկանց ասում էին, որ բնությունը չոչնչացն են։ Դավիթի ու Անահիտի թիմը մեծանում էր և այդպես Դավիթն և Անահիտը բնությունին պաշպանեցին և այլև մարդիկ բնությունը էլ չեն փչացնում։